Waarom ik tóch verliefd werd op een boek over beroemdheden

Beroemdheden hebben altijd tot de verbeelding gesproken. In mijn eigen jeugd waren dat vooral popsterren en tv-figuren: Britney Spears, Paris Hilton, Natalia, An Lemmens… Je kent het wel: glamour, schandalen en een hoop glitter. Vandaag zijn dat influencers, TikTokkers en Insta-modellen. Jongeren volgen hen massaal en zien ze soms bijna als helden. Alsof hun leven perfect is. Maar uiteindelijk zijn dat ook maar mensen, met slechte dagen, verdriet, onzekerheid en chaos, net als wij.

Net dat maakt Licht, camera, liefde van Holly Smale zo interessant. Dit boek is het eerste deel van de reeks De Valentines, over de kinderen van een beroemde filmfamilie. De hoofdpersoon is Hope Valentine, vijftien jaar oud en klaar om zelf in de spotlights te stappen. Althans, dat vindt ze zelf. Maar in haar familie is het gebruik dat je pas vanaf je zestiende mee mag draaien in de glamourwereld. En dus zit Hope vast: ze kijkt ernaar, wil erin, maar mag niet meedoen.

Wat volgt is een grappig, chaotisch en soms pijnlijk eerlijk verhaal over opgroeien, gezien willen worden en de eerste stappen zetten richting volwassenheid. Hope is alles tegelijk: romantisch, koppig, dramatisch en ontzettend herkenbaar. Ze wil echte liefde, zoals in films, maar beseft al snel dat de realiteit net iets rommeliger is. Ze maakt fouten, botst tegen haar omgeving en worstelt met haar plek in het gezin en in de wereld.

Wat ik sterk vond aan dit boek is hoe het vlot leest zonder oppervlakkig te worden. Smale schrijft luchtig, met veel humor, maar snijdt tegelijk serieuze thema’s aan zoals scheiding, eenzaamheid, prestatiedruk en identiteit. Vooral als jongste kind in een gezin met uitgesproken figuren vond ik Hope’s gevoelens heel herkenbaar.

De hoofdstukken zijn kort, het taalgebruik is toegankelijk, en Hope’s “film-scripts” in haar hoofd zorgen voor een originele, speelse insteek. Die innerlijke monologen vol drama en overdrijving gaven me vaak een glimlach, maar raakten me soms ook onverwacht. Het boek telt 400 pagina’s, maar ik had het verrassend snel uit. En ja, ik ben meteen aan deel twee begonnen. Dat zegt genoeg.

Eerlijk? Als ik dit boek als tiener had zien liggen, had ik het waarschijnlijk laten liggen omdat ik dacht: “Ugh, beroemdheden, dat interesseert me niet.” Maar nu ik ouder ben, zie ik veel meer de gelaagdheid achter het verhaal. En dat maakt dit boek zo geschikt voor jongeren: je hoeft geen fan te zijn van glitter om je in Hope te herkennen.

Ik zou het dan ook zeker aanraden aan leerlingen, ook aan hen die minder graag lezen. Licht, camera, liefde is grappig, vlot, vol herkenbare situaties én het zet je aan het denken. Over familie, over liefde, over wie je zelf wil zijn.

En als bonus: je krijgt er een flinke dosis humor en wat tranen bovenop. Wat wil je nog meer?