Geen eindstation in zicht, alleen maar bochten vol boeken, ideeën en een fluitende fantasie

Het einde van een tijdperk nadert. Ik voel het aan alles: dit is het moment om even stil te staan, terug te blikken en de balans op te maken. Alsof ik na een lange treinrit mijn koffer op de grond zet, het raam open en kijk naar het landschap dat achter me ligt. Wat een weg heb ik afgelegd sinds 2023.

Onder impuls van deze opdracht laaide het leesvuur in mij weer op. Jarenlang stond het op een laag pitje, gedimd door de drukte van het leven. Maar verplicht lezen bleek precies het vonkje dat ik nodig had. Niet alleen om de boeken te lezen, maar om hun kracht opnieuw te voelen. Boeken werden opnieuw rustpunten, kleine tussenstations waar ik kon uitstappen en tot mezelf komen. In de hectiek van het leven waren ze een betrouwbare metgezel, troostend, verdiepend, verhelderend.

Hetzelfde gold voor cultuur. Verplicht ‘buitenkomen’ voor culturele uitstappen voelde in het begin als een drempel, maar werd al snel een nieuwe gewoonte. Ik herontdekte hoe rijk het culturele aanbod is, hoeveel inspiratie je vindt net buiten je vertrouwde sporen. Ik durf nu vaker spontaan op stap, ook zonder gezelschap. De goesting om iets te beleven, om mijn blik te verruimen, is weer helemaal terug. Niet omdat het moet, maar omdat het kan.

Mijn fascinatie voor onderwijs zat al langer in mij, maar deze opdracht gaf richting en diepgang aan die interesse. Reflecteren over wat ik las in de media, denken over onderwijsthema’s, het zoeken naar nuance, het voelde als het bijstellen van mijn kompas. Ik leerde het landschap van het onderwijs beter kennen: de debatten, de meningsverschillen, de evoluties. Ook vond ik mijn weg naar vakliteratuur, en ontdekte ik hoe ook andere bronnen, blogs, opiniestukken, podcasts, mijn denken kunnen verrijken. Ik blijf het jammer vinden dat FONS ermee gestopt is; het was een waardevolle gids tijdens mijn reis.

De belangrijkste winst is misschien wel dat mijn blik verruimd is. Ik kijk anders naar cultuur, naar onderwijs, naar de rol van taal in ons dagelijks leven. Waar ik vroeger soms op automatische piloot reed, ben ik nu veel alerter, nieuwsgieriger. Ik wil blijven leren, blijven bijsturen, blijven bewegen.

Wat de toekomst brengt, weten we pas als we er zijn. Maar ik vertrek met een helder voornemen: blijven lezen. Voor mijn leerlingen, voor mijn kinderen, maar vooral ook voor mezelf. Boeken blijven voor mij een vertrouwde wagon waarin ik kan zitten, waar ik ook naartoe ga. Een plek om stil te worden, te denken, te voelen.

Ook cultuur blijft een halte waarop ik graag afstap. Niet omdat het verplicht is, maar omdat het iets losmaakt in mij. Het herinnert me eraan dat we niet alleen reizigers zijn, maar ook makers van onze eigen route.

Natuurlijk blijf ik ook het onderwijs op de voet volgen. Het is de ruggengraat van onze samenleving, het spoor waarlangs elke generatie zich ontwikkelt. Het belang ervan kan niet overschat worden. Onderwijs geeft richting, opent deuren en verbindt mensen. Daar wil ik deel van blijven uitmaken, als leraar én als betrokken burger.

En zo sta ik nu op het perron. Mijn bagage is rijker dan toen ik vertrok. Ik weet niet exact waar de volgende trein naartoe gaat, maar ik weet wél dat ik klaar ben om op te stappen. Met goesting, met vertrouwen, en met een boek in mijn hand.