Een vak leren? Tuurlijk wel!*

Deze week las ik 'Vakmensen, waar zijn jullie?', een artikel in Knack waarin de onderwijsexpert van VOKA, Julie Beysens in gesprek gaat met Christine Hannes, directrice van de Spectrumschool in Deurne. De aanleiding? De grote bezorgdheid bij ondernemers over het onderwijs, of met name waar zij hun technisch geschoold personeel van de toekomst zullen halen.

Het artikel geeft mooi weer dat onze samenleving lijkt te verwachten dat elke jongere in aso start en dat als dat 'te hoog gegrepen' blijkt, ze via het watervalsysteem iets anders kunnen doen, dat men 'lager' inschat. Maar, waarom blijft er zoveel misprijzen voor deze richtingen? Iedereen die een probleem in huis heeft, weet dat het lang wachten kan zijn vooraleer een technieker langs kan komen om het probleem te verhelpen, of het nu een loodgieter, elektricien of vloerder is, allemaal kampen ze met lange wachttijden. (en allemaal vinden we ze te duur, maar ze verdienen zeker wel hun kost)

Daarnaast wordt ook de ongekwalificeerde uitstroom besproken, in theorie bedoelt men daarmee de mensen die zonder diploma het secundair onderwijs verlaten. Men haalt hier mooi aan dat iemand die een beroepsrichting gevolgd heeft, wel iets kent waarmee hij of zij aan de slag kan terwijl iemand met een aso-diploma een hele brede vorming kan hebben genoten, maar nu niet direct een gewild profiel is. En dat lijkt me toch ook wel belangrijk om te benadrukken naar leerlingen in tso en bso. Als zij afstuderen, kunnen ze 'iets', terwijl iemand uit aso wel iets moet gaan bijstuderen om aan de slag te kunnen.

Met hun Talentcenter probeert VOKA jongeren warm te maken voor beroepsrichtingen zodat de werkgevers voldoende gekwalificeerde werknemers vinden.

Maar hoe sta ik hier als ouder dan tegenover? Mijn kinderen zijn nog heel jong, dus de keuze dringt zich nog niet op. Maar ik hoop dat tegen dat zij een keuze moeten maken, ze voldoende aangereikt krijgen en hun interesses ten volle kunnen beleven. Dat de brede eerste graad misschien nog breder wordt?

Idealiter zou zijn dat als een van mijn kinderen interesse heeft in bv. wiskunde maar ook in elektriciteit, dat zij dit op hun niveau kunnen volgen.

Langs de andere kant zijn wij ook ouders die bepaalde zaken zelf kunnen aanbieden als het onderwijs dat niet zou doen. Maar dat vind ik dan weer jammer voor al die kinderen en ouders die niet die kans hebben.

Het is alleszins een thema dat me blijft beroeren.

Wat ik vooral belangrijk vind om nu te onthouden is dat we in onze maatschappij dringend de beroepen die 'met hun handen werken' moeten opwaarderen. Of het nu metsers, loodgieters, kinderbegeleiders of verpleegkundigen zijn, deze mensen doen onze maatschappij wel draaien. Zonder hen ligt ons land plat, alleen jammer dat we dat altijd maar beseffen als het (bijna) te laat is...

Een interessant artikel hierover las ik ooit in De Correspondent. En ik kon mij heel zeker vinden in wat Rutger Bregman schreef (wat een beetje ironisch was gezien ik op dat moment werkzaam was in de banksector).

20230412 Vakmensen, waar zijn jullie_ Hoe ons misprijzen voor tso en bso in ons gezicht is.

Download • 5.56MB

* In Paw Patrol, een kinderserie over reddingspuppy's, is er een personage, Rocky. Hij hersteld met gerecycleerde materialen kapotte zaken of maakt er nieuwe ontwerpen mee, een Eco-pup als het ware. Zijn catchphrase is 'Weggooien? Tuurlijk niet!'.

Hij is een mooi voorbeeld dat kinderen reeds van jongs af aan in contact brengt met beroepen die met hun handen werken. Hopelijk plant hij een zaadje bij vele kindjes! (en zaagt onze maatschappij het enthousiasme niet vroegtijdig af...)