Alleen

In het voorjaar vroeg een vriendin of ik zin had om mee te gaan naar de nieuwe zaalshow van Jeroen Verdick. Hij is een (voormalig) dorpsgenoot van ons en zijn tussenkomsten in Hoe zal ik het zeggen kon ik wel in die mate appreciëren dat ik toe zei.

Eind oktober trokken we dan ook naar GC 't Heilaar in Beerse om zijn zaalshow te bekijken. Vooraf had ik nooit gedacht dat ik deze avond zou opnemen in mijn cultuurevenementen voor mijn portfolio want in mijn ogen ging het om platte komedie waar wel mee gelachen kan worden maar toch niet echt hoogstaand cultureel genoemd kan worden. Daar blijf ik bij, maar toch neem ik het op. Niet alleen omdat ik effectief wel goed gelachen heb, maar ook omdat het wel cultuur is. En omdat ik er ook op meta-niveau plezier aan beleefd heb en de recente lesinhouden in praktijk voor mij zag verschijnen.

Wie Jeroen Verdick al eens heeft horen spreken, weet dat dit met een zeer sappig Kempisch accent is en hij schuwt de dialectwoorden niet. Ik persoonlijk kan er soms wel de kriebels van krijgen als ik hem bezig hoor in het plat Kempisch, maar dat ligt dan aan het uitvergrootte overdreven Kempisch typetje dat hij neerzet (waarvan ik toch ergens hoop dat het echt een typetje is).

Het zegt misschien meer over mezelf dat ik me aan dit taalgebruik stoor. Niet dat ik vind dat plat Kempisch niet gesproken mag worden, maar ik vraag me soms wel af of mensen er zich nog iets van aantrekken dat het in sommige situaties gewoon niet past, dat dialect. Langs de andere kant kan ik het ook potsierlijk vinden wanneer iemand die 'doordeweeks' altijd een tussentaal spreekt, ineens een poging doet om Algemeen Nederlands te praten. Als het gestunteld overkomt, dan doet het soms ook afbreuk aan de boodschap jammer genoeg.

Ik stoor me ook wel eens aan mijn eigen klanken waarbij regelmatig Kempische klanken het voortouw nemen, zelfs als ik het niet wil. Als ik, als leerkracht, zelf al zoveel moeite heb om het Algemeen Nederlands (terug) onder de knie te krijgen, hoe moeten niet-moedertaalsprekers zich dan eigenlijk voelen? Horen we eigenlijk nog wel genoeg Algemeen Nederlands in onze alledaagse omgeving? Ik wilde hier trouwens het woord setting al neerschrijven, zo ver is het ondertussen gekomen dat een Engelstalig woord eerder in mijn hoofd opkomt dan het Nederlandse equivalent. Maar taal is glibberig en glijdend. We denken dat we er vat op hebben en dat is tot op een bepaalde hoogte ook zo maar toch zijn we de optelsom van onze omgeving, van de verschillende mensen en de verschillende media die ons omringen. Je hier bewust van zijn is al een eerste stap, want dan kan je er iets mee doen.

Heeft nog iemand het gevoel dat mijn gedachten alle kanten uitgaan? En dat ik toch een beetje hypocriet en elitair ben in mijn schrijven? Want ik heb goed gelachen met de show maar dat ik daar dan ook gelijk mijn leerstof aan koppel doet toch een rare kronkel in mijn hoofd vermoeden. Daarnaast lijk ik neer te kijken op het Kempisch, maar misschien ben ik gewoon jaloers op Jeroen dat hij de taal helemaal onder de knie heeft en ik steeds maar een halfslachtige poging lijk neer te zetten?

Nooit gedacht trouwens dat de zaalshow van Jeroen Verdick zoveel vragen zou oproepen.

Het heeft me stof tot nadenken bezorgd, niet per se inhoudelijk, maar wel op taalvlak. Hoe wil ik in de klas spreken? Hoe kan ik mijn eigen Algemeen Nederlands opkrikken in een samenleving die meer en meer tussentaal toelaat op o.a. radio en tv? Ideeën zijn steeds welkom!

Omdat ik niet gedacht had iets te schrijven over de show, heb ik geen foto genomen, maar gelukkig Jeroen Verdick wel. Ik zou zeggen, wie zoekt die vindt. ;-)